Time0 is een deel ideeën die ik geschreven heb in 2014ev waarin ik probeer een outline te geven van iets wat een begin van een oplossing zou kunnen zijn.
donderdag 23 oktober 2014
woensdag 1 oktober 2014
Geo-Engineering
Nee.
Gewoonweg nee.
We moeten stoppen met CO2 - en al die andere zoals methaan en lachgas - in de lucht te blazen.
Niet door de ene rotzooi (CO2) te camoufleren met de andere (Zwavel in de opperste atmosfeerlagen).
Zucht.
Soms is het triestig hoe collectief dom we zijn.
Als we maar met de auto naar de bakker kunnen blijven rijden.
Gewoonweg nee.
We moeten stoppen met CO2 - en al die andere zoals methaan en lachgas - in de lucht te blazen.
Niet door de ene rotzooi (CO2) te camoufleren met de andere (Zwavel in de opperste atmosfeerlagen).
Zucht.
Soms is het triestig hoe collectief dom we zijn.
Als we maar met de auto naar de bakker kunnen blijven rijden.
dinsdag 30 september 2014
Mitigatie
Ik stel vast dat ik het op een bepaalde manier heb opgegeven.
(Waarom nu weer?...)
Nee, de relevante vraag is niet "waarom", maar wel "hoe".
Het waarom is simpel: er blijft pseudo-bewijs* aangevoerd worden, en er verandert nog steeds weinig, er blijven mensen keihard roepen dat het allemaal niet waar is en we doen eigenlijk weinig of niets, of toch té weinig.
Misschien is de vraag "wat" ik heb opgegeven: mitigatie. Ain't gonna happen. Niet voor het te laat is. Daar hebben x jaar psychologische oorlogsvoering onder de vorm van reclame en marketing voor gezorgd.
Langs de andere kant ben ik ervan overtuigd dat we eerst door een fase van de moed opgeven moeten voor we tot een oplossing ten gronde kunnen komen. We hebben die depressieve fase nodig om ons huidige leven op te kunnen geven en klaar te zijn voor "minder".
Echt, forget it. In de zen-manier van zeggen komt het nog goed, maar op de klassieke manier niet. Het wordt vanaf nu alleen minder.
*pseudo-bewijs is eigenlijk niet juist, want het zijn allemaal duidelijke indicaties, maar het echte bewijs kan er niet zijn, omdat we over systeem-wetenschap spreken: er zijn zoveel factoren die meespelen dat je onmogelijk kan bepalden welke nu precies oorzaak en welke gevolg is. Bijvoorbeeld de verandering in opnamecapaciteit van de oceanen, of het versnellen van het dooien van de permafrost. Het eerste wordt mede bepaald door wat er al opgenomen is, het tweede door in hoeverre de temperatuur al gestegen is. Ze zijn dus beide: gevolg van wat er al gebeurd is en oorzaak van wat er bezig is.
EDIT-2014-10-02: Kunnen we even afstand nemen van mijn persoontje en gewoon kijken naar wat ik probeer te doen, los van hun dom of fantastisch dat in wiens ogen wel moge wezen?
Ik ben al bijna twintig jaar veganist. De enige substantiële problemen dat me dat oplevert is "elders" eten. Zowel bij familie als op restaurant. Ik eet dus niet minder lekker, minder gezond - in tegendeel - minder veel of wat dan ook. Ik kan niet zomaar een restaurant binnenstappen. Ik moet de juiste uitkiezen.
In vergelijking met de ecologische afdruk van mijn voedingspatroon (we spreken over ordegrootte 1 tiende tot 1 honderste van de afdruk van een vleeseter), is dat moeilijk "uit" kunnen eten toch klein bier? Bovendien gaat dat ook nog eens veranderen, moest iedereen dat eetpatroon op zijn minst gedeeltelijk overnemen.
In plaats van x jaar op reis te gaan heb ik geïnvesteerd in zonnepanelen. Weer twee vliegen in één klap. je kan diskussiêren over de ecologische voetafdruk van zonnepanelen, maar niet in vergelijking met het feit dat gas- of nucleaire centrales constant draaien op extractie-grondstoffen (olie-derivaten en uranium). Bovenop het gegeven dat ik mezelf eigen heb gemaakt niet op reis te "moeten" gaan.
Ik zit niet op facebook, twitter, probeer google zo min mogelijk te gebruiken(behalve in deze blogs, die van google zijn...), heb geen eigen wagen, heb geen smartphone (ik heb wel zo'n ding, een afdragertje, maar gebruik hem als gewone gsm, en dan nog zelden), zet de thermostaat als ik niet thuis ben, op 12 a 14 graden. Ik heb niet de indruk dat mijn levenskwaliteit daardoor zoveel minder is.
Ik doe verder nog wat maffere dingen, die waarschijnlijk een flinke stap te ver zijn, zoals mijn papier bijhouden, in de hoop er ooit voedsel op te kunnen kweken (eerst oesterzwammen, en via mijn wormenbak compost maken), of van mijn mini-tuintje een food forest proberen te maken en al mijn semi-hydroponische experimenten.Ik hou ook zoveel mogelijk en zo lang mogelijk mijn afval in huis, met twee doelen: enerzijds zo weinig mogelijk afval naar de verbrandingsoven en anderzijds zo veel mogelijk bewustzijn van de hoeveelheid afval die ik creëer. Niets is simpeler dan je afval elke week buitenzetten om niet geconfronteerd te worden met de hoeveelheid verpakkingsmateriaal - bijvoorbeeld - of andere plastic rommel die eens mens vergaart. Los van het feit dat dat allemaal grondstoffen zijn, die vroeg of laat hun waarde zullen krijgen (of reeds hebben). Zoek bijvoorbeeld maar eens "Blest Machine" op: een machine die van plastic(afval) olie kan maken (ik zeg niet dat dat de oplossing is, maar het is een stap in een bepaalde richting...). Ik heb niks tegen olie. Olie is fantastisch als energiedrager, op uranium na ongeëvenaard. Ik heb iets tegen het gebruik ervan (zoals ik al eerder gezegd heb: het inzetten van belangrijke grondstoffen voor luxe doet bij mij vragen rijzen).
Bovendien ben ik niet heiliger dan de paus, ik heb heus wel mijn "vices", momenten en omstandigheden waarin ik afwijk van bepaalde van mijn "principes". Wat ik niet in de laatste plaats doe om mijn eigen mentale gezondheid te waarborgen, door niet vast te zitten in de rigide toepassingen van die principes.
Nog eens, het gaat niet over "hoe goed ik wel niet bezig ben", en over "hoe onhaalbaar dat voor gelijk wie wel (niet) is". het gaat erom dat ik bepaalde keuzes probeer te maken en daarin stapje voor stapje verder ga. Dit alles is heuze niet op twee dagen ontstaan. Maar je moet de uitdaging ervan zien als wat ze is, een uitdaging: "kan ik dezelfde levenskwaliteit bereiken met 'minder'?".
(Waarom nu weer?...)
Nee, de relevante vraag is niet "waarom", maar wel "hoe".
Het waarom is simpel: er blijft pseudo-bewijs* aangevoerd worden, en er verandert nog steeds weinig, er blijven mensen keihard roepen dat het allemaal niet waar is en we doen eigenlijk weinig of niets, of toch té weinig.
Misschien is de vraag "wat" ik heb opgegeven: mitigatie. Ain't gonna happen. Niet voor het te laat is. Daar hebben x jaar psychologische oorlogsvoering onder de vorm van reclame en marketing voor gezorgd.
Langs de andere kant ben ik ervan overtuigd dat we eerst door een fase van de moed opgeven moeten voor we tot een oplossing ten gronde kunnen komen. We hebben die depressieve fase nodig om ons huidige leven op te kunnen geven en klaar te zijn voor "minder".
Echt, forget it. In de zen-manier van zeggen komt het nog goed, maar op de klassieke manier niet. Het wordt vanaf nu alleen minder.
*pseudo-bewijs is eigenlijk niet juist, want het zijn allemaal duidelijke indicaties, maar het echte bewijs kan er niet zijn, omdat we over systeem-wetenschap spreken: er zijn zoveel factoren die meespelen dat je onmogelijk kan bepalden welke nu precies oorzaak en welke gevolg is. Bijvoorbeeld de verandering in opnamecapaciteit van de oceanen, of het versnellen van het dooien van de permafrost. Het eerste wordt mede bepaald door wat er al opgenomen is, het tweede door in hoeverre de temperatuur al gestegen is. Ze zijn dus beide: gevolg van wat er al gebeurd is en oorzaak van wat er bezig is.
EDIT-2014-10-02: Kunnen we even afstand nemen van mijn persoontje en gewoon kijken naar wat ik probeer te doen, los van hun dom of fantastisch dat in wiens ogen wel moge wezen?
Ik ben al bijna twintig jaar veganist. De enige substantiële problemen dat me dat oplevert is "elders" eten. Zowel bij familie als op restaurant. Ik eet dus niet minder lekker, minder gezond - in tegendeel - minder veel of wat dan ook. Ik kan niet zomaar een restaurant binnenstappen. Ik moet de juiste uitkiezen.
In vergelijking met de ecologische afdruk van mijn voedingspatroon (we spreken over ordegrootte 1 tiende tot 1 honderste van de afdruk van een vleeseter), is dat moeilijk "uit" kunnen eten toch klein bier? Bovendien gaat dat ook nog eens veranderen, moest iedereen dat eetpatroon op zijn minst gedeeltelijk overnemen.
In plaats van x jaar op reis te gaan heb ik geïnvesteerd in zonnepanelen. Weer twee vliegen in één klap. je kan diskussiêren over de ecologische voetafdruk van zonnepanelen, maar niet in vergelijking met het feit dat gas- of nucleaire centrales constant draaien op extractie-grondstoffen (olie-derivaten en uranium). Bovenop het gegeven dat ik mezelf eigen heb gemaakt niet op reis te "moeten" gaan.
Ik zit niet op facebook, twitter, probeer google zo min mogelijk te gebruiken(behalve in deze blogs, die van google zijn...), heb geen eigen wagen, heb geen smartphone (ik heb wel zo'n ding, een afdragertje, maar gebruik hem als gewone gsm, en dan nog zelden), zet de thermostaat als ik niet thuis ben, op 12 a 14 graden. Ik heb niet de indruk dat mijn levenskwaliteit daardoor zoveel minder is.
Ik doe verder nog wat maffere dingen, die waarschijnlijk een flinke stap te ver zijn, zoals mijn papier bijhouden, in de hoop er ooit voedsel op te kunnen kweken (eerst oesterzwammen, en via mijn wormenbak compost maken), of van mijn mini-tuintje een food forest proberen te maken en al mijn semi-hydroponische experimenten.Ik hou ook zoveel mogelijk en zo lang mogelijk mijn afval in huis, met twee doelen: enerzijds zo weinig mogelijk afval naar de verbrandingsoven en anderzijds zo veel mogelijk bewustzijn van de hoeveelheid afval die ik creëer. Niets is simpeler dan je afval elke week buitenzetten om niet geconfronteerd te worden met de hoeveelheid verpakkingsmateriaal - bijvoorbeeld - of andere plastic rommel die eens mens vergaart. Los van het feit dat dat allemaal grondstoffen zijn, die vroeg of laat hun waarde zullen krijgen (of reeds hebben). Zoek bijvoorbeeld maar eens "Blest Machine" op: een machine die van plastic(afval) olie kan maken (ik zeg niet dat dat de oplossing is, maar het is een stap in een bepaalde richting...). Ik heb niks tegen olie. Olie is fantastisch als energiedrager, op uranium na ongeëvenaard. Ik heb iets tegen het gebruik ervan (zoals ik al eerder gezegd heb: het inzetten van belangrijke grondstoffen voor luxe doet bij mij vragen rijzen).
Bovendien ben ik niet heiliger dan de paus, ik heb heus wel mijn "vices", momenten en omstandigheden waarin ik afwijk van bepaalde van mijn "principes". Wat ik niet in de laatste plaats doe om mijn eigen mentale gezondheid te waarborgen, door niet vast te zitten in de rigide toepassingen van die principes.
Nog eens, het gaat niet over "hoe goed ik wel niet bezig ben", en over "hoe onhaalbaar dat voor gelijk wie wel (niet) is". het gaat erom dat ik bepaalde keuzes probeer te maken en daarin stapje voor stapje verder ga. Dit alles is heuze niet op twee dagen ontstaan. Maar je moet de uitdaging ervan zien als wat ze is, een uitdaging: "kan ik dezelfde levenskwaliteit bereiken met 'minder'?".
maandag 29 september 2014
vacuum
Ik heb hier (ergens) al eens afgegeven op De Wereld Morgen, maar ik moet toegeven dat het verder nog veel akeliger stil is.
Tot daar dat DWM zich focust op zaken die eigenlijk nauwelijks relevant zijn, wanneer je bijvoorbeeld beseft dat onze CO2-uitstoot de vijfde grootste ter wereld is (Ecologische-voetafdruk-Belgie-bij-vijf-grootste-ter-wereld), we een ontzettend met huizen en wegen dicht bebouwd land zijn, dat zich vooral richt op het invoeren van grondstoffen en het uitvoeren van half-afgewerkte producten, vooral naar Duitsland.
Ik vat ergens wel dat het van belang is berichtgeving te maken over IS en over zaken in El Salvador, over Israël en over de CultuurFratsen van Sven Gatz, maar zijn er geen grotere prioriteiten omtrent klimaat?
Als wij de vijfde grootste CO2-uitstoter zijn, is er daar toch wel een flinke hoop werk om ons om te scholen, of dat nu binnen mitigatie (reduceren van de impact op de klimaatverandering) of op gebied van adaptatie (ons aanpassen aan een wereld met klimaatverandering) is.
Onze voeding draait nog steeds grotendeels om vlees en dierlijke producten, ons vervoer polariseert zich nog steeds zo veel mogelijk in zo groot mogelijke (bedrijfs)wagens.
We moeten allemaal toch nog zeker één keer per jaar naar Spanje met het vliegtuig en toch ook een keertje gaan skiën.
Een groot deel van onze economie staat in het teken van import-export (zie hierboven), een ander groot deel valt terug op dienstverlening, waarbij je mag denken aan informatisering en dus torenhoog stroomverbruik (zowel in computers die de hele dag opstaan, tot zoekopdrachten en facebooktijd die servers in verre vreemde landen laten ronken...). Stroom die voor een groot deel uit niet-hernieuwbare bronnen komt (gas- en nucleaire centrales).
"Iedereen aan de smartphone" is eigenlijk een ecocatastrofe. Zo'n ding verbruikt evenveel als een flinke frigo. Om op facebook te kunnen vertellen dat de patatjes vandaag koud gegeten zijn.
Er ontbreekt iets.
Tot daar dat DWM zich focust op zaken die eigenlijk nauwelijks relevant zijn, wanneer je bijvoorbeeld beseft dat onze CO2-uitstoot de vijfde grootste ter wereld is (Ecologische-voetafdruk-Belgie-bij-vijf-grootste-ter-wereld), we een ontzettend met huizen en wegen dicht bebouwd land zijn, dat zich vooral richt op het invoeren van grondstoffen en het uitvoeren van half-afgewerkte producten, vooral naar Duitsland.
Ik vat ergens wel dat het van belang is berichtgeving te maken over IS en over zaken in El Salvador, over Israël en over de CultuurFratsen van Sven Gatz, maar zijn er geen grotere prioriteiten omtrent klimaat?
Als wij de vijfde grootste CO2-uitstoter zijn, is er daar toch wel een flinke hoop werk om ons om te scholen, of dat nu binnen mitigatie (reduceren van de impact op de klimaatverandering) of op gebied van adaptatie (ons aanpassen aan een wereld met klimaatverandering) is.
Onze voeding draait nog steeds grotendeels om vlees en dierlijke producten, ons vervoer polariseert zich nog steeds zo veel mogelijk in zo groot mogelijke (bedrijfs)wagens.
We moeten allemaal toch nog zeker één keer per jaar naar Spanje met het vliegtuig en toch ook een keertje gaan skiën.
Een groot deel van onze economie staat in het teken van import-export (zie hierboven), een ander groot deel valt terug op dienstverlening, waarbij je mag denken aan informatisering en dus torenhoog stroomverbruik (zowel in computers die de hele dag opstaan, tot zoekopdrachten en facebooktijd die servers in verre vreemde landen laten ronken...). Stroom die voor een groot deel uit niet-hernieuwbare bronnen komt (gas- en nucleaire centrales).
"Iedereen aan de smartphone" is eigenlijk een ecocatastrofe. Zo'n ding verbruikt evenveel als een flinke frigo. Om op facebook te kunnen vertellen dat de patatjes vandaag koud gegeten zijn.
Er ontbreekt iets.
donderdag 4 september 2014
donderdag 28 augustus 2014
Adaptatie
Ik ben lang stil geweest.
Omdat - zo besef ik nu - ik de overgang heb gemaakt van mitigationist naar adaptionist.
Gisteren komt op het nieuws dat er een rapport is gelekt, een rapport van IPCC, waarin nog maar eens met scherpere bewoordingen de risico's van ons huidige verbruiksgedrag op gebied van CO2 uitstoot ter sprake komen, en vandaag is dat als geen "nieuws" meer.
Ik zie sinds het mislukken van Kopenhagen in een flink aantal opzichten heel weinig gebeuren, ik zie dat mensen kiezen voor rechtse partijen die daar weinig aan doen, ik zie het verbruiksgedrag - autorijden, vliegen, vlees eten, bouwen, shoppen vereisen allemaal op één of andere manier de uitstoot van broeikasgassen - niet veranderen, ik zie zelfs een bepaalde mate van "verveelheid" omtrent het onderwerp "klimaat".
Ik zie dat China, India, Brazilië, Rusland en tal van andere landen heel hard hun best doen om ons energieverbruik te evenaren - het gaat hen natuurlijk in de eerste plaats om de welvaart, niet om het energieverbruik - en ik zie dat een wereldspeler zoals Rusland eigenlijk wel bereid is een deel van die klimaatverandering in haar voordeel te gebruiken, doordat bepaalde grondstoffen gemakkelijker ontgonnen kunnen worden.
Ik hoor gisteren op het nieuws "maar als we hard ons best doen, kunnen we de opwarming nog beperken tot...".
Vorig jaar hadden we een veel te harde winter, dit jaar een veel te zachte, over heel de wereld stijgt het aantal overstromingen, elke maand worden er records gebroken "koudste", "warmste", "natste", ... En toch brengt dat weinig verandering teweeg.
Ik geloof dus niet meer dat "we hard ons best gaan doen". Ik denk dat we ons moeten klaarmaken voor de klap, waar en wanneer die voor elk van ons ook moge komen.
Het is op zich de logica zelve. Wij pompen op een paar tientallen jaren de CO2 in de lucht die er miljoenen jaren over heeft gedaan om in de bodem opgenomen te worden, onder de vorm van steenkool, aardolie, gas... Met andere woorden, wij als mensheid grijpen in aan een snelheid die veel ogenblikkelijker is dan wanneer hetzelfde - omgekeerde - proces zich voordoet in de natuur. Als je op dergelijke manier ingrijpt in een proces - of in dit geval een CO2 cyclus - kan je vanalles verwachten: mooie lineaire reacties, of - en zo zijn er voldoende processen in de natuur, kijk maar naar het weer zelf - plotse, disproportioneel grote.
Ik vind het hoofdstuk De Lage Landen van De Klimaatoorlogen van Gwynne Dyer daarin een aanvaardbare leidraad. Zij het misschien niet voor de concrete eventen, dan wel voor de aard:
* impact op landbouw (veranderende weerspatronen, minder vriesdagen, andere regenpatronen),
* impact op waterbeheersing (meer stormen die meer water tegelijkertijd loslaten op grotendeels verharde woonwijken),
* impact op vluchtelingenstromen (er zijn genoeg gebieden in de wereld waar het flink fout gaat lopen, van Azië dat afhankelijk is van gletsjerwater tot het middellandse zeegebied dat dreigt te verwoestijnen, onder meer door warmere winden die opstijgen aan de evenaar),
* impact op grensconflicten over water (denk maar aan de bereikbaarheid van de Antwerpse haven, die via Nederlands grondgebied gaat tot bovenstromen van Belgische rivieren die ontspringen in het buitenland en daar afgedamd worden)
Voor mij is het geen "als" meer, het is "wanneer".
Omdat - zo besef ik nu - ik de overgang heb gemaakt van mitigationist naar adaptionist.
Gisteren komt op het nieuws dat er een rapport is gelekt, een rapport van IPCC, waarin nog maar eens met scherpere bewoordingen de risico's van ons huidige verbruiksgedrag op gebied van CO2 uitstoot ter sprake komen, en vandaag is dat als geen "nieuws" meer.
Ik zie sinds het mislukken van Kopenhagen in een flink aantal opzichten heel weinig gebeuren, ik zie dat mensen kiezen voor rechtse partijen die daar weinig aan doen, ik zie het verbruiksgedrag - autorijden, vliegen, vlees eten, bouwen, shoppen vereisen allemaal op één of andere manier de uitstoot van broeikasgassen - niet veranderen, ik zie zelfs een bepaalde mate van "verveelheid" omtrent het onderwerp "klimaat".
Ik zie dat China, India, Brazilië, Rusland en tal van andere landen heel hard hun best doen om ons energieverbruik te evenaren - het gaat hen natuurlijk in de eerste plaats om de welvaart, niet om het energieverbruik - en ik zie dat een wereldspeler zoals Rusland eigenlijk wel bereid is een deel van die klimaatverandering in haar voordeel te gebruiken, doordat bepaalde grondstoffen gemakkelijker ontgonnen kunnen worden.
Ik hoor gisteren op het nieuws "maar als we hard ons best doen, kunnen we de opwarming nog beperken tot...".
Vorig jaar hadden we een veel te harde winter, dit jaar een veel te zachte, over heel de wereld stijgt het aantal overstromingen, elke maand worden er records gebroken "koudste", "warmste", "natste", ... En toch brengt dat weinig verandering teweeg.
Ik geloof dus niet meer dat "we hard ons best gaan doen". Ik denk dat we ons moeten klaarmaken voor de klap, waar en wanneer die voor elk van ons ook moge komen.
Het is op zich de logica zelve. Wij pompen op een paar tientallen jaren de CO2 in de lucht die er miljoenen jaren over heeft gedaan om in de bodem opgenomen te worden, onder de vorm van steenkool, aardolie, gas... Met andere woorden, wij als mensheid grijpen in aan een snelheid die veel ogenblikkelijker is dan wanneer hetzelfde - omgekeerde - proces zich voordoet in de natuur. Als je op dergelijke manier ingrijpt in een proces - of in dit geval een CO2 cyclus - kan je vanalles verwachten: mooie lineaire reacties, of - en zo zijn er voldoende processen in de natuur, kijk maar naar het weer zelf - plotse, disproportioneel grote.
Ik vind het hoofdstuk De Lage Landen van De Klimaatoorlogen van Gwynne Dyer daarin een aanvaardbare leidraad. Zij het misschien niet voor de concrete eventen, dan wel voor de aard:
* impact op landbouw (veranderende weerspatronen, minder vriesdagen, andere regenpatronen),
* impact op waterbeheersing (meer stormen die meer water tegelijkertijd loslaten op grotendeels verharde woonwijken),
* impact op vluchtelingenstromen (er zijn genoeg gebieden in de wereld waar het flink fout gaat lopen, van Azië dat afhankelijk is van gletsjerwater tot het middellandse zeegebied dat dreigt te verwoestijnen, onder meer door warmere winden die opstijgen aan de evenaar),
* impact op grensconflicten over water (denk maar aan de bereikbaarheid van de Antwerpse haven, die via Nederlands grondgebied gaat tot bovenstromen van Belgische rivieren die ontspringen in het buitenland en daar afgedamd worden)
Voor mij is het geen "als" meer, het is "wanneer".
Abonneren op:
Reacties (Atom)