Ik ben lang stil geweest.
Omdat - zo besef ik nu - ik de overgang heb gemaakt van mitigationist naar adaptionist.
Gisteren komt op het nieuws dat er een rapport is gelekt, een rapport van IPCC, waarin nog maar eens met scherpere bewoordingen de risico's van ons huidige verbruiksgedrag op gebied van CO2 uitstoot ter sprake komen, en vandaag is dat als geen "nieuws" meer.
Ik zie sinds het mislukken van Kopenhagen in een flink aantal opzichten heel weinig gebeuren, ik zie dat mensen kiezen voor rechtse partijen die daar weinig aan doen, ik zie het verbruiksgedrag - autorijden, vliegen, vlees eten, bouwen, shoppen vereisen allemaal op één of andere manier de uitstoot van broeikasgassen - niet veranderen, ik zie zelfs een bepaalde mate van "verveelheid" omtrent het onderwerp "klimaat".
Ik zie dat China, India, Brazilië, Rusland en tal van andere landen heel hard hun best doen om ons energieverbruik te evenaren - het gaat hen natuurlijk in de eerste plaats om de welvaart, niet om het energieverbruik - en ik zie dat een wereldspeler zoals Rusland eigenlijk wel bereid is een deel van die klimaatverandering in haar voordeel te gebruiken, doordat bepaalde grondstoffen gemakkelijker ontgonnen kunnen worden.
Ik hoor gisteren op het nieuws "maar als we hard ons best doen, kunnen we de opwarming nog beperken tot...".
Vorig jaar hadden we een veel te harde winter, dit jaar een veel te zachte, over heel de wereld stijgt het aantal overstromingen, elke maand worden er records gebroken "koudste", "warmste", "natste", ... En toch brengt dat weinig verandering teweeg.
Ik geloof dus niet meer dat "we hard ons best gaan doen". Ik denk dat we ons moeten klaarmaken voor de klap, waar en wanneer die voor elk van ons ook moge komen.
Het is op zich de logica zelve. Wij pompen op een paar tientallen jaren de CO2 in de lucht die er miljoenen jaren over heeft gedaan om in de bodem opgenomen te worden, onder de vorm van steenkool, aardolie, gas... Met andere woorden, wij als mensheid grijpen in aan een snelheid die veel ogenblikkelijker is dan wanneer hetzelfde - omgekeerde - proces zich voordoet in de natuur. Als je op dergelijke manier ingrijpt in een proces - of in dit geval een CO2 cyclus - kan je vanalles verwachten: mooie lineaire reacties, of - en zo zijn er voldoende processen in de natuur, kijk maar naar het weer zelf - plotse, disproportioneel grote.
Ik vind het hoofdstuk De Lage Landen van De Klimaatoorlogen van Gwynne Dyer daarin een aanvaardbare leidraad. Zij het misschien niet voor de concrete eventen, dan wel voor de aard:
* impact op landbouw (veranderende weerspatronen, minder vriesdagen, andere regenpatronen),
* impact op waterbeheersing (meer stormen die meer water tegelijkertijd loslaten op grotendeels verharde woonwijken),
* impact op vluchtelingenstromen (er zijn genoeg gebieden in de wereld waar het flink fout gaat lopen, van Azië dat afhankelijk is van gletsjerwater tot het middellandse zeegebied dat dreigt te verwoestijnen, onder meer door warmere winden die opstijgen aan de evenaar),
* impact op grensconflicten over water (denk maar aan de bereikbaarheid van de Antwerpse haven, die via Nederlands grondgebied gaat tot bovenstromen van Belgische rivieren die ontspringen in het buitenland en daar afgedamd worden)
Voor mij is het geen "als" meer, het is "wanneer".
Omdat - zo besef ik nu - ik de overgang heb gemaakt van mitigationist naar adaptionist.
Gisteren komt op het nieuws dat er een rapport is gelekt, een rapport van IPCC, waarin nog maar eens met scherpere bewoordingen de risico's van ons huidige verbruiksgedrag op gebied van CO2 uitstoot ter sprake komen, en vandaag is dat als geen "nieuws" meer.
Ik zie sinds het mislukken van Kopenhagen in een flink aantal opzichten heel weinig gebeuren, ik zie dat mensen kiezen voor rechtse partijen die daar weinig aan doen, ik zie het verbruiksgedrag - autorijden, vliegen, vlees eten, bouwen, shoppen vereisen allemaal op één of andere manier de uitstoot van broeikasgassen - niet veranderen, ik zie zelfs een bepaalde mate van "verveelheid" omtrent het onderwerp "klimaat".
Ik zie dat China, India, Brazilië, Rusland en tal van andere landen heel hard hun best doen om ons energieverbruik te evenaren - het gaat hen natuurlijk in de eerste plaats om de welvaart, niet om het energieverbruik - en ik zie dat een wereldspeler zoals Rusland eigenlijk wel bereid is een deel van die klimaatverandering in haar voordeel te gebruiken, doordat bepaalde grondstoffen gemakkelijker ontgonnen kunnen worden.
Ik hoor gisteren op het nieuws "maar als we hard ons best doen, kunnen we de opwarming nog beperken tot...".
Vorig jaar hadden we een veel te harde winter, dit jaar een veel te zachte, over heel de wereld stijgt het aantal overstromingen, elke maand worden er records gebroken "koudste", "warmste", "natste", ... En toch brengt dat weinig verandering teweeg.
Ik geloof dus niet meer dat "we hard ons best gaan doen". Ik denk dat we ons moeten klaarmaken voor de klap, waar en wanneer die voor elk van ons ook moge komen.
Het is op zich de logica zelve. Wij pompen op een paar tientallen jaren de CO2 in de lucht die er miljoenen jaren over heeft gedaan om in de bodem opgenomen te worden, onder de vorm van steenkool, aardolie, gas... Met andere woorden, wij als mensheid grijpen in aan een snelheid die veel ogenblikkelijker is dan wanneer hetzelfde - omgekeerde - proces zich voordoet in de natuur. Als je op dergelijke manier ingrijpt in een proces - of in dit geval een CO2 cyclus - kan je vanalles verwachten: mooie lineaire reacties, of - en zo zijn er voldoende processen in de natuur, kijk maar naar het weer zelf - plotse, disproportioneel grote.
Ik vind het hoofdstuk De Lage Landen van De Klimaatoorlogen van Gwynne Dyer daarin een aanvaardbare leidraad. Zij het misschien niet voor de concrete eventen, dan wel voor de aard:
* impact op landbouw (veranderende weerspatronen, minder vriesdagen, andere regenpatronen),
* impact op waterbeheersing (meer stormen die meer water tegelijkertijd loslaten op grotendeels verharde woonwijken),
* impact op vluchtelingenstromen (er zijn genoeg gebieden in de wereld waar het flink fout gaat lopen, van Azië dat afhankelijk is van gletsjerwater tot het middellandse zeegebied dat dreigt te verwoestijnen, onder meer door warmere winden die opstijgen aan de evenaar),
* impact op grensconflicten over water (denk maar aan de bereikbaarheid van de Antwerpse haven, die via Nederlands grondgebied gaat tot bovenstromen van Belgische rivieren die ontspringen in het buitenland en daar afgedamd worden)
Voor mij is het geen "als" meer, het is "wanneer".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten