Ik stel vast dat ik het op een bepaalde manier heb opgegeven.
(Waarom nu weer?...)
Nee, de relevante vraag is niet "waarom", maar wel "hoe".
Het waarom is simpel: er blijft pseudo-bewijs* aangevoerd worden, en er verandert nog steeds weinig, er blijven mensen keihard roepen dat het allemaal niet waar is en we doen eigenlijk weinig of niets, of toch té weinig.
Misschien is de vraag "wat" ik heb opgegeven: mitigatie. Ain't gonna happen. Niet voor het te laat is. Daar hebben x jaar psychologische oorlogsvoering onder de vorm van reclame en marketing voor gezorgd.
Langs de andere kant ben ik ervan overtuigd dat we eerst door een fase van de moed opgeven moeten voor we tot een oplossing ten gronde kunnen komen. We hebben die depressieve fase nodig om ons huidige leven op te kunnen geven en klaar te zijn voor "minder".
Echt, forget it. In de zen-manier van zeggen komt het nog goed, maar op de klassieke manier niet. Het wordt vanaf nu alleen minder.
*pseudo-bewijs is eigenlijk niet juist, want het zijn allemaal duidelijke indicaties, maar het echte bewijs kan er niet zijn, omdat we over systeem-wetenschap spreken: er zijn zoveel factoren die meespelen dat je onmogelijk kan bepalden welke nu precies oorzaak en welke gevolg is. Bijvoorbeeld de verandering in opnamecapaciteit van de oceanen, of het versnellen van het dooien van de permafrost. Het eerste wordt mede bepaald door wat er al opgenomen is, het tweede door in hoeverre de temperatuur al gestegen is. Ze zijn dus beide: gevolg van wat er al gebeurd is en oorzaak van wat er bezig is.
EDIT-2014-10-02: Kunnen we even afstand nemen van mijn persoontje en gewoon kijken naar wat ik probeer te doen, los van hun dom of fantastisch dat in wiens ogen wel moge wezen?
Ik ben al bijna twintig jaar veganist. De enige substantiële problemen dat me dat oplevert is "elders" eten. Zowel bij familie als op restaurant. Ik eet dus niet minder lekker, minder gezond - in tegendeel - minder veel of wat dan ook. Ik kan niet zomaar een restaurant binnenstappen. Ik moet de juiste uitkiezen.
In vergelijking met de ecologische afdruk van mijn voedingspatroon (we spreken over ordegrootte 1 tiende tot 1 honderste van de afdruk van een vleeseter), is dat moeilijk "uit" kunnen eten toch klein bier? Bovendien gaat dat ook nog eens veranderen, moest iedereen dat eetpatroon op zijn minst gedeeltelijk overnemen.
In plaats van x jaar op reis te gaan heb ik geïnvesteerd in zonnepanelen. Weer twee vliegen in één klap. je kan diskussiêren over de ecologische voetafdruk van zonnepanelen, maar niet in vergelijking met het feit dat gas- of nucleaire centrales constant draaien op extractie-grondstoffen (olie-derivaten en uranium). Bovenop het gegeven dat ik mezelf eigen heb gemaakt niet op reis te "moeten" gaan.
Ik zit niet op facebook, twitter, probeer google zo min mogelijk te gebruiken(behalve in deze blogs, die van google zijn...), heb geen eigen wagen, heb geen smartphone (ik heb wel zo'n ding, een afdragertje, maar gebruik hem als gewone gsm, en dan nog zelden), zet de thermostaat als ik niet thuis ben, op 12 a 14 graden. Ik heb niet de indruk dat mijn levenskwaliteit daardoor zoveel minder is.
Ik doe verder nog wat maffere dingen, die waarschijnlijk een flinke stap te ver zijn, zoals mijn papier bijhouden, in de hoop er ooit voedsel op te kunnen kweken (eerst oesterzwammen, en via mijn wormenbak compost maken), of van mijn mini-tuintje een food forest proberen te maken en al mijn semi-hydroponische experimenten.Ik hou ook zoveel mogelijk en zo lang mogelijk mijn afval in huis, met twee doelen: enerzijds zo weinig mogelijk afval naar de verbrandingsoven en anderzijds zo veel mogelijk bewustzijn van de hoeveelheid afval die ik creëer. Niets is simpeler dan je afval elke week buitenzetten om niet geconfronteerd te worden met de hoeveelheid verpakkingsmateriaal - bijvoorbeeld - of andere plastic rommel die eens mens vergaart. Los van het feit dat dat allemaal grondstoffen zijn, die vroeg of laat hun waarde zullen krijgen (of reeds hebben). Zoek bijvoorbeeld maar eens "Blest Machine" op: een machine die van plastic(afval) olie kan maken (ik zeg niet dat dat de oplossing is, maar het is een stap in een bepaalde richting...). Ik heb niks tegen olie. Olie is fantastisch als energiedrager, op uranium na ongeëvenaard. Ik heb iets tegen het gebruik ervan (zoals ik al eerder gezegd heb: het inzetten van belangrijke grondstoffen voor luxe doet bij mij vragen rijzen).
Bovendien ben ik niet heiliger dan de paus, ik heb heus wel mijn "vices", momenten en omstandigheden waarin ik afwijk van bepaalde van mijn "principes". Wat ik niet in de laatste plaats doe om mijn eigen mentale gezondheid te waarborgen, door niet vast te zitten in de rigide toepassingen van die principes.
Nog eens, het gaat niet over "hoe goed ik wel niet bezig ben", en over "hoe onhaalbaar dat voor gelijk wie wel (niet) is". het gaat erom dat ik bepaalde keuzes probeer te maken en daarin stapje voor stapje verder ga. Dit alles is heuze niet op twee dagen ontstaan. Maar je moet de uitdaging ervan zien als wat ze is, een uitdaging: "kan ik dezelfde levenskwaliteit bereiken met 'minder'?".
(Waarom nu weer?...)
Nee, de relevante vraag is niet "waarom", maar wel "hoe".
Het waarom is simpel: er blijft pseudo-bewijs* aangevoerd worden, en er verandert nog steeds weinig, er blijven mensen keihard roepen dat het allemaal niet waar is en we doen eigenlijk weinig of niets, of toch té weinig.
Misschien is de vraag "wat" ik heb opgegeven: mitigatie. Ain't gonna happen. Niet voor het te laat is. Daar hebben x jaar psychologische oorlogsvoering onder de vorm van reclame en marketing voor gezorgd.
Langs de andere kant ben ik ervan overtuigd dat we eerst door een fase van de moed opgeven moeten voor we tot een oplossing ten gronde kunnen komen. We hebben die depressieve fase nodig om ons huidige leven op te kunnen geven en klaar te zijn voor "minder".
Echt, forget it. In de zen-manier van zeggen komt het nog goed, maar op de klassieke manier niet. Het wordt vanaf nu alleen minder.
*pseudo-bewijs is eigenlijk niet juist, want het zijn allemaal duidelijke indicaties, maar het echte bewijs kan er niet zijn, omdat we over systeem-wetenschap spreken: er zijn zoveel factoren die meespelen dat je onmogelijk kan bepalden welke nu precies oorzaak en welke gevolg is. Bijvoorbeeld de verandering in opnamecapaciteit van de oceanen, of het versnellen van het dooien van de permafrost. Het eerste wordt mede bepaald door wat er al opgenomen is, het tweede door in hoeverre de temperatuur al gestegen is. Ze zijn dus beide: gevolg van wat er al gebeurd is en oorzaak van wat er bezig is.
EDIT-2014-10-02: Kunnen we even afstand nemen van mijn persoontje en gewoon kijken naar wat ik probeer te doen, los van hun dom of fantastisch dat in wiens ogen wel moge wezen?
Ik ben al bijna twintig jaar veganist. De enige substantiële problemen dat me dat oplevert is "elders" eten. Zowel bij familie als op restaurant. Ik eet dus niet minder lekker, minder gezond - in tegendeel - minder veel of wat dan ook. Ik kan niet zomaar een restaurant binnenstappen. Ik moet de juiste uitkiezen.
In vergelijking met de ecologische afdruk van mijn voedingspatroon (we spreken over ordegrootte 1 tiende tot 1 honderste van de afdruk van een vleeseter), is dat moeilijk "uit" kunnen eten toch klein bier? Bovendien gaat dat ook nog eens veranderen, moest iedereen dat eetpatroon op zijn minst gedeeltelijk overnemen.
In plaats van x jaar op reis te gaan heb ik geïnvesteerd in zonnepanelen. Weer twee vliegen in één klap. je kan diskussiêren over de ecologische voetafdruk van zonnepanelen, maar niet in vergelijking met het feit dat gas- of nucleaire centrales constant draaien op extractie-grondstoffen (olie-derivaten en uranium). Bovenop het gegeven dat ik mezelf eigen heb gemaakt niet op reis te "moeten" gaan.
Ik zit niet op facebook, twitter, probeer google zo min mogelijk te gebruiken(behalve in deze blogs, die van google zijn...), heb geen eigen wagen, heb geen smartphone (ik heb wel zo'n ding, een afdragertje, maar gebruik hem als gewone gsm, en dan nog zelden), zet de thermostaat als ik niet thuis ben, op 12 a 14 graden. Ik heb niet de indruk dat mijn levenskwaliteit daardoor zoveel minder is.
Ik doe verder nog wat maffere dingen, die waarschijnlijk een flinke stap te ver zijn, zoals mijn papier bijhouden, in de hoop er ooit voedsel op te kunnen kweken (eerst oesterzwammen, en via mijn wormenbak compost maken), of van mijn mini-tuintje een food forest proberen te maken en al mijn semi-hydroponische experimenten.Ik hou ook zoveel mogelijk en zo lang mogelijk mijn afval in huis, met twee doelen: enerzijds zo weinig mogelijk afval naar de verbrandingsoven en anderzijds zo veel mogelijk bewustzijn van de hoeveelheid afval die ik creëer. Niets is simpeler dan je afval elke week buitenzetten om niet geconfronteerd te worden met de hoeveelheid verpakkingsmateriaal - bijvoorbeeld - of andere plastic rommel die eens mens vergaart. Los van het feit dat dat allemaal grondstoffen zijn, die vroeg of laat hun waarde zullen krijgen (of reeds hebben). Zoek bijvoorbeeld maar eens "Blest Machine" op: een machine die van plastic(afval) olie kan maken (ik zeg niet dat dat de oplossing is, maar het is een stap in een bepaalde richting...). Ik heb niks tegen olie. Olie is fantastisch als energiedrager, op uranium na ongeëvenaard. Ik heb iets tegen het gebruik ervan (zoals ik al eerder gezegd heb: het inzetten van belangrijke grondstoffen voor luxe doet bij mij vragen rijzen).
Bovendien ben ik niet heiliger dan de paus, ik heb heus wel mijn "vices", momenten en omstandigheden waarin ik afwijk van bepaalde van mijn "principes". Wat ik niet in de laatste plaats doe om mijn eigen mentale gezondheid te waarborgen, door niet vast te zitten in de rigide toepassingen van die principes.
Nog eens, het gaat niet over "hoe goed ik wel niet bezig ben", en over "hoe onhaalbaar dat voor gelijk wie wel (niet) is". het gaat erom dat ik bepaalde keuzes probeer te maken en daarin stapje voor stapje verder ga. Dit alles is heuze niet op twee dagen ontstaan. Maar je moet de uitdaging ervan zien als wat ze is, een uitdaging: "kan ik dezelfde levenskwaliteit bereiken met 'minder'?".
